কবিতা

মন গ’লেও কলৈকো যাব নোৱাৰোঁ, চৌদিশে পানীহে জলেমলায় অ’, বোপাই ! মন গ’লেও যাব নোৱাৰোঁ ওলাই। তহঁতে হে কৱ’ সৰু

শৰতৰ আগমনি অনুভৱৰ পদুলি উদুলি -মুদুলি শেৱালি -নেৱালিৰ গোন্ধত আমোলমোলনি | সন্ধিয়াৰ আকাশত আশাৰ ৰেঙনি দেখাপাম নে তোমাক কেতিয়াবা কিজানি

বৈধব্যৰ শুদ্ধিকৰণ মন্ত্ৰ থকাহেঁতেন শ্যামলী ওৰণিৰ উম লৈ আকৌ এবাৰ শিহৰিত হ’লহেঁতেন ভাগ্যৰেখাৰ স্তব্ধ হৃদপিণ্ড! ৰুক্ষ শিলৰ হেঁচাত সেপধুকি থকা

এদিন এইদেশৰ অৰাজনৈতিক বুদ্ধিজীৱি সকলক নাঙঠ আৰু ভোকাতুৰ জনতাই প্ৰশ্ন কৰিব ৷৷ তেওঁলোকে সুধিব যেতিয়া সৰু সৰু ফিৰিঙতিৰ পৰা ব্যাপক