মনৰ খিড়িকীৰে

বিয়াহৈ চাকৰিসূত্ৰে দুবছৰ বেলেগে বেলেগে থকাৰ পিছত আমি যেতিয়া একেলগে মঙ্গলদৈ লৈ বদলি হৈ আহিলো খুব ফুৰ্তি লাগিছিল। এখন নিজাকৈ

মোৰ ভাইটি আৰু মই প্ৰায় কানসমনীয়া হোৱা বাবে সৰুৰে পৰা আমাৰ মিতিৰালীও বেছি আৰু কাজিয়াও বেছি। সৰুতে ভাইটি মেধাৱী হোৱাৰ

মোৰ বায়ে কয় আমি হেনো বংশগতভাৱে সাহিত্যিক বিদ্যা লৈ আহিছোঁ । এইখিনিতে কঁও যে আমাৰ ঘৰত মা এগৰাকী ভাল লেখিকা,

স্কুলীয়া,কলেজীয়া কালত মই আছিলো কিতাপৰ পোক! দেউতাই কিতাপ কিনি ভাল পাইছিল আৰু মই পঢ়ি । কিনি অনা কিতাপখন ‘গোগ্ৰাসে’ –

এটি শ্ৰাদ্ধ উপলক্ষে আমি গৈ নিৰ্দিষ্ট ঘৰখনত উপস্হিত হৈছিলোগৈ ৷ চোতালৰ এফালে নাম প্ৰসংগ চলি আছিল ৷ আমাক আথে বেথে

অতীতৰ দিনবোৰৰ মাদকতাত আজিও প্ৰাণ পাই মোৰ সত্তা। জীৱন প্ৰতিযোগিতাত ভাগ নোলোৱা আমাৰ স্বাধীন মনবোৰ, কিমান যে কোমল আৰু পবিত্ৰ

অকণমানি লৰা দুটালৈ চালে পাৰুলৰ দুখেই লাগি যায়। চাৰি মাহ হল ঘৰতে সোমাই আছে। এনেই আজিকালি খেলা ঠাইৰ নাটনি, মাজে